ظروف میناکاری سفالی زجاجیه در اواسط قرن نوزدهم در آلمان توسعه یافت. شیشه آسیاب شده ای به نام فریت بر روی فلز اعمال می شود و سپس در دمایی که به اندازه ای گرم است که شیشه را ذوب کند اما فلز را ذوب نمی کند، شلیک می شود.
مواد معدنی اضافه شده به سرخ شده رنگ تولید می کنند. این فرآیند برای تابلوهای تبلیغاتی، تجهیزات پزشکی، لوازم آشپزخانه، وان حمام، ظروف آشپزی، ظروف ظروف، لگن و تابه استفاده شده است.
اصطلاح “ظروف لعابی” به فولاد یا چدن لعابی اشاره دارد. محصولات اولیه معمولاً سفید بودند. معمولاً بریتانیا ظروف لعابی سفید با لبه آبی تیره تولید می کرد.
محصولات سوئدی کرم رنگ و با رنگ سبز تزئین شده بودند. اگرچه الگوها و رنگ‌های زیادی در طول سال‌ها توسعه یافتند، اما داخل یک گلدان چدنی لعابی شده معمولاً سفید بود.
ظروف لعابی محبوب امروزی اجاق های هلندی که چدن میناکاری شده اند معمولاً داخل آن سفید هستند. در اواخر دهه 1800، Agateware با خال آبی محبوب شد.
در دهه 1890، Agateware که نیکل و فولاد میناکاری شده بود، به عنوان یک جایگزین بهداشتی برای ظروف آشپزخانه که در تولید آن از سرب و آرسنیک استفاده می کرد، به بازار عرضه شد.
ظروف گرانیتی از ظاهر گرانیت تقلید می کردند. این محصول توسط چارلز استومر توسعه یافته و توسط شرکت مهر زنی سنت لوئیس تولید شده است، در ابتدا ظروف آهنی گرانیتی نام داشت.
اصطلاح “گرانیت افزار” در نهایت به یک اصطلاح عمومی برای ظروف لعابی خاکستری و سفید خالدار تبدیل شد. الگوهای بعدی شامل گل های شابلون، چاپ شطرنجی، چاپ سیم مرغ، کارتون های احساساتی، سنگ مرمر، میوه ها، خال های پولکا، قلب ها و برگ ها بود.
